Wie schuilt erachter?

Wie ik (nu) ben

Ik ben wie ik (nu) ben en niet iemand die de minder leuke dingen in een mooi jasje van woorden steekt. Ik gebruik ook geen ABN-taal, maar een simpele taal die iedereen begrijpt.

Ontkenning en zoektocht

Lange tijd heb ik in een ontkenningsfase gezeten. Een oneindige zoektocht naar erkenning, naar gezien en gehoord worden. Constant zoekende naar erkenning/geliefd te worden; op zoek naar ‘veiligheid en geborgenheid’ binnen de omgeving waarin je leeft. Je voordoen alsof je iemand bent die je in werkelijkheid helemaal niet bent ! Vormgegeven vanuit je opvoeding, waarbij je alles klakkeloos aannam — ook wat negatief was. Op zoek naar goedkeuring, bang om afgewezen te worden. De angst om nergens bij te horen. Altijd maar ANGST, ANGST, ANGST (..zucht…!) voor wat andere mensen over je denken. Altijd de ander het naar de zin maken, de ander op de eerste plaats zetten en dán pas jezelf. Ik zocht het in de buitenwereld. Natuurlijk kreeg je erkenning voor wat je deed, maar vaak niet voor wie je in feite persoonlijk werkelijk bent.

Muziek maken

Tijdens mijn actieve muziekbezigheden, had ik de laatste jaren al steeds vaker een gedachte van:

• Met wat voor motivatie ben ik hier eigenlijk?
• Wil en héb ik per se een podium nodig om erkend en gezien te worden?
• Waarom zing ik ruim 40 jaar later nog steeds covers? Met andere woorden: waarom zing ik nog steeds andermans ervaringen? En het is geen negatief beeld te creëren naar de coverwereld, absoluut niet…..echter wil ik enkel mijn versie hierover vertellen HOE ik dáár merendeels mijn heil en toevlucht in zocht. En dat laatste vond ik niet écht bepaald een gezonde instelling om te musiceren, want je blijft maar oneindig doorgaan “het is nog steeds niet genoeg, ik wil dát gevoel van veiligheid, warmte en geborgenheid om mij heen’.

En steeds vaker stond ik bij dat laatste stil… Ergens heb ik een motto gehoord/gelezen: “first you imitate, then you innovate”. Nou, ik bleef – naar mijn ervaringen – teveel bij ‘imitate’ hangen. Tsja, sommige teksten sloegen héél soms aan op mijn levenservaringen. En dan bedoel ik ook écht heel soms… misschien zo’n 15%. Het was een leuke bezigheidstherapie… maar wat heeft het mij in dat opzicht qua persoonlijke ontwikkeling opgeleverd?

Inzicht en besluit

Om eerlijk te zijn: ik heb echt regelmatig om mij heen gezien hoe het níet moet. En dat is eigenlijk het enige wat ik hieruit geleerd heb. Ik wilde niet (meer) zo zijn. Zag van alles voorbij komen en werd daarin meegezogen. Waarom gebeurde dat? Omdat ik erbij wilde horen. Totdat ik tot die conclusie kwam en een besluit nam: “nee joh, dit wil ik niet meer”.

Innerlijke genezing

Toen begon het proces van innerlijke genezing. Eerst alle traumatische troep uit je verleden opruimen (want ik besefte dat ik vóór de bewustwording alleen maar op dóór borduurde…). Ik moest bekennen: ik was al gebroken en ik trok gebrokenheid aan. Juist ja, ik riep het talloze keren op mij af.

Ik begon van binnen te genezen, en daarnaast veranderde mijn omgeving. Wat een mega-contrast met de omgeving die ik daarvóór had. Echter….. ik wist dat het goed was/is. Heel veel dingen MOESTEN gewoon gebeuren. Just meant to be….

Uiteraard snapte ik heel soms niet waarom dit allemaal gebeurde, maar ik vertrouwde het proces. De weg naar genezing is een uitdaging, maar absoluut de moeite waard. Eerst alle aangekoekte troep eruit — dán pas kan er een nieuwe ‘fundering’ worden geplaatst. Dat is met een nieuw huis bouwen toch ook zo? Eerst de oude fundering (infra-zooi) eruit, dan pas wordt de nieuwe fundering erin geplaatst.

Maskers en echtheid

Ik zie het ook om mij heen ; Vele volwassen mensen kiezen er vaak zelf voor om in het oud zeer te blijven hangen en dragen een masker van ‘alles gaat geweldig met mij’. Ze zien er ‘mooi’ uit… ‘Alles is top aan de buitenkant…’ En tóch — van binnen gaan ze kapot van angst en onzekerheid (wat zich helaas vaak uit in arrogantie). Dan denk ik : stop maar gewoon met een look-a-like/wanna be te zijn en wees gewoon eerlijk naar jezelf.”

Gedurende de laatste 7 jaren heb ik specifieke onderwerpen bestudeerd (om maar even een een tweetal symptomen ervan te noemen):

• Mensen met onverwerkte pijnen – en oude emotionele wonden doen andere mensen pijn / verwonden /beschadigen anderen.
• Mensen die van mentaal gebroken zijn, trekken ‘gebrokenheid’ van anderen aan.

En ja, ik was er eentje van. Met een grote glimlach op mijn gezicht… inclusief een duidelijk spoor van het ‘ach, sudah, laat maar en komt goed’-syndroom. En maar  lachen-gieren-brullen/dansen/zingen ‘lang leve de lol’. En weer naar huis,…….tijdelijke enthousiasme…… en hop !!….. dezelfde leegte (de eenzaamheid tussen m’n oren) die ik voelde als vóór elke optreden. En dat cirkeltje bleef maar doorgaan. Totdat ik begon in te zien wat er werkelijk in mij verborgen zat.

De reis naar mijn ware identiteit was begonnen… Niet zonder slag of stoot, maar heb mijn massieve ‘Jericho’-muren moeten laten barsten om vervolgens dit te doorbreken; en dát leidt mij naar de persoon die ik in feite werkelijk bén en WIL zijn.

Mijn voorstellingen

De voorstellingen vormen een onderdeel van mijn persoonlijke reis. Hierin komt mijn eigen muziekproductie tot leven — iets wat ik jarenlang heb gekoesterd ofwel opzij heb geduwd, maar waar ik nu volledig voor ben gegaan. Dit alles met de steun van vocalisten en muzikanten die mijn muziek kracht bijzetten – en ondersteunen.

Ik zag en zie mijzelf niet als een artiest. Ik hoef geen status te hebben in hetgeen wat ik uitdraag. Mijn bedoeling is niet om te overtuigen, niet om mensen voor mij te winnen, en zeker niet om er beter van te worden. Ik deel simpelweg mijn weg. Open en eerlijk, precies zoals het is gegaan. Waar ik vastzat, waar ik struikelde — en hoe ik weer opstond. Misschien herken je er iets van. Misschien ook niet. Dat is niet aan mij.

Wat ik breng, is geen boodschap om je (aan) te sturen, maar een uitnodiging om te voelen wat resoneert.