Wie schuilt erachter?

Wie ik (nu) ben

Ik ben wie ik (nu) ben en niet iemand (meer) die de minder leuke dingen in een mooi jasje van woorden steekt. En ik gebruik een simpele taal die iedereen begrijpt.

Ontkenning en zoektocht

Lange tijd heb ik in een ontkenningsfase gezeten. Een oneindige zoektocht naar erkenning, om gezien en gehoord te worden. Hunkerend naar erkenning; op zoek naar ‘veiligheid en geborgenheid’ binnen de omgeving waarin je leeft. Je voordoen als iemand – die je in werkelijkheid helemaal niet bent ! Vormgegeven vanuit je (kerkelijke) opvoeding, waarbij je alles klakkeloos aannam — ook wat negatief was. Op zoek naar goedkeuring, bang om afgewezen te worden. De angst om nergens bij te horen. Angst voor wat andere mensen over je denken. Altijd de ander het naar de zin maken, de ander op de eerste plaats zetten en ikzelf op de laatste plaats. Ik zocht het in de buitenwereld. Natuurlijk kreeg je erkenning voor wat je deed, maar vaak niet voor wie je in feite persoonlijk werkelijk was (en eigenlijk : moet zijn).

Muziek maken

Tijdens mijn actieve muziekbezigheden, had ik de laatste jaren al steeds vaker een gedachte van:

• Met wat voor motivatie/intentie ben ik hier eigenlijk?
• Héb ik per se een ‘muzieknetwerk’ /mensen  (om mij heen) nodig om gezien te worden?
• Waarom zing ik tig jaren later nog steeds (dezelfde) covers? Waarom zou ik in de huid van een artiest moeten blijven kruipen of om zijn/haar ervaringen na te zingen ? Ik probeer enkel mijn versie hierover te vertellen HOE ik dáár vaak mijn heil en toevlucht in zocht. En dat laatste vond ik niet écht bepaald een gezonde instelling om te musiceren, want je blijft maar oneindig rondcirkelen ” van dat het nog steeds niet genoeg is – soort van verborgen verslaving –  ‘ik wil dát gevoel van veiligheid, warmte en geborgenheid om mij heen’. Ik kan wel blijven duwen en verlangen naar veiligheid en geborgenheid, maar diep van binnen weet ik: dat vind ik niet bij mensen. Iets wat er in mijn opvoeding helaas ver te zoeken was. En precies dat stukje probeer ik nu, stap voor stap, mezelf te geven.

Muziek heeft sinds mijn bewustwording een veel diepere betekenis voor mij gekregen. Eerlijk gezegd : ik voelde dat al die tijd al…..
Het is iets heel persoonlijks — iets waar ik niet mee te koop wil lopen.
De manier waarop ik vroeger in de muziek stond, zegt niets meer over wie ik nu ben.
Naarmate er steeds meer traumatische laagjes van me afvallen, en de opgekropte pijn en wrok die ik met mij meedroeg – kijk ik met een totaal andere blik naar alles om mij heen — dus ja,  ook naar de muziek.

Muziek was / is voor mij essentieel en ‘I handle it with care’ – en géén dekmantel om je wrok/woede te verbloemen.

Inzicht en besluit

Ik heb echt regelmatig om mij heen gezien hoe het níet moet. En dat is eigenlijk het enige wat ik hieruit geleerd heb. Ik wilde niet (meer) zo zijn. Zag veel voorbij komen en werd daarin meegezogen. Waarom gebeurde dat? Omdat ik erbij wilde horen. Totdat ik tot die conclusie kwam en een besluit nam met dank aan dit keerpunt: “euhh, wáárom in hemelsnaam zou ik ergens moeten bij horen ?”

Innerlijke genezing

Toen begon het proces van innerlijke genezing. Eerst alle traumatische aangekoekte zooi uit je verleden opruimen (want ik besefte dat ik vóór de bewustwording er alleen maar op dóór borduurde…). Ik moest bekennen: ik was al gebroken en ik trok gebrokenheid bij andere mensen aan. Juist ja, ik riep de destructie op mij af.

Ik begon langzaam van binnen te helen en vervolgens veranderde mijn omgeving. Echter….. ik wist dat het goed zat/zit. Heel veel dingen MOESTEN gewoon gebeuren, totdat ik rock-bottom terecht kwam.

Uiteraard snapte ik vaak niet waarom dit allemaal gebeurde, maar toch bleef/blijf ik het proces vertrouwen. De weg naar genezing is een enorme uitdaging, maar absoluut de moeite waard. Alle vastgeroeste SH** eruit — dán pas kan er een nieuwe/gezonde ‘fundering’ worden geplaatst. Dat is met een nieuw huis bouwen toch ook zo? Eerst de oude infra-troep eruit, dan kan de nieuwe fundering erin worden geplaatst. En dat gaat echt niet zonder slag of stoot, je moet wél willen.
Geen keus is ook een keus, maar dan kies je automatisch om in de situatie te blijven waar je je in bevindt.

Maskers en echtheid

Ik zie het om me heen — zoveel mensen die onbewust blijven hangen in oud zeer.
Ze zetten een glimlach op, dragen het masker van “alles gaat goed”.
Op social media lijkt het allemaal perfect, maar zodra de stilte valt,
komt de leegte naar boven. Dan slaat de eenzaamheid toe,
en is er ineens de drang om altijd bezig te moeten zijn.

Toch, diep van binnen, knaagt de angst. De onzekerheid.
Dat gevoel van ‘niet genoeg zijn’, van alleen zijn,
ook al ben je omringd door anderen.
Soms lijkt het op verlatingsangst –
maar wie durft dat hardop te zeggen?

En dan komt het onvermijdelijke: vluchtgedrag.
We rennen van onszelf weg,
terwijl we eigenlijk gewoon willen worden gezien,
begrepen, en gerustgesteld.

Gedurende de laatste 7 jaren heb ik specifieke onderwerpen bestudeerd (om maar even een een tweetal symptomen ervan te noemen):

• Mensen met onverwerkte pijnen / oude emotionele wonden – beschadigen anderen.
• Mensen die mentaal gebroken zijn, trekken ‘gebrokenheid’ van anderen aan.Wie kent deze uitdrukking nou niet : soort zoekt soort. Het is een universele wet, daar kan je niet omheen. En het is geen zweefteef-gedoe, maar simpel een natuurwet.

Ik had altijd een grote glimlach op mijn gezicht… met een duidelijk spoor van het “ach, sudah-laat maar, komt wel goed”-syndroom. Ondertussen kropte ik alles op en vond ik mezelf soms zelfs raar omdat ik zoveel wrok en woede bleef voelen. Totdat ik er fysiek en mentaal bijna aan onderdoor ging. En toch bleef ik lachen, dansen, zingen — lang leve de lol! — en weer naar huis. Tijdelijk enthousiasme, maar zodra ik alleen was, kwam dezelfde leegte terug: die eenzaamheid tussen mijn oren. Voor elk optreden – elk evenement voelde ik het al, en erna weer opnieuw. Dat cirkeltje draaide maar door.

Pas toen ik echt ging kijken naar wat er verborgen zat in mezelf, begon ik te begrijpen wat er aan de hand was. Ik kon de eenzaamheid niet verdragen en moest altijd de hort op. Weg van de stilte, altijd onder de mensen blijven… (zucht).
Niet realiserende dat het gebroken-kind in mij keer op keer de kop opstak….

De reis naar mijn ware identiteit was begonnen… Niet zonder tegenslagen en weerstand, maar heb mijn massieve ‘Jericho’-muren moeten laten barsten om vervolgens dit met ‘grof geweld’ keihard te doorbreken; en dát leidt mij naar de persoon die ik in feite werkelijk nu bén en WIL zijn.

Mijn voorstellingen

De voorstellingen vormen een onderdeel van mijn persoonlijke reis. Hierin komt mijn eigen muziekproductie tot leven — iets wat ik jarenlang heb gekoesterd ofwel opzij heb geduwd, maar waar ik nu volledig voor ben gegaan. Dit alles met de steun van vocalisten en muzikanten die mijn muziek kracht bijzetten – en ondersteunen.

Ik zie mijzelf niet als een artiest. Ik hoef geen status te hebben in hetgeen wat ik uitdraag. Mijn bedoeling is niet om te overtuigen, niet om mensen voor mij (of zieltjes) te winnen, en al zeker niet om er beter van te worden. Ik deel simpelweg mijn weg. Open en eerlijk, precies zoals het is gegaan. Waar ik vastzat, waar ik struikelde/strompelde — en hoe ik weer opstond. Misschien herken je er iets van. Misschien ook niet. Dat is niet aan mij.

Wat ik breng, is geen boodschap om je (aan) te sturen, maar een uitnodiging om te voelen wat resoneert.